Açıklama: Hipoksemi (düşük kan oksijen seviyeleri), boğulma vakalarının yönetiminde kritik bir rol oynar. Boğulma sonrası hipoksemiye dikkat edilmesi ve sürekli nabız oksimetresi ile izlenmesi önerilir. Bu, hastanın oksijen seviyelerinin sürekli olarak izlenmesini sağlar ve gerektiğinde hızlı müdahale edilmesine olanak tanır. Kan şekeri ölçümü, tam kan sayımı, elektrolit seviyeleri, laktat seviyesi, pıhtılaşma profili, karaciğer enzim düzeyleri, idrar ve kanda toksikolojik inceleme ve kardiyak troponin bakılması, boğulma vakalarının değerlendirilmesinde önemlidir. Bu testler, hastanın genel durumunu ve potansiyel komplikasyonları değerlendirmede yardımcı olur. İlk test sonuçlarında yüksek serum kreatinin seviyesi, belirgin metabolik asidoz, anormal idrar tahlili veya bariz lenfositoz gösteriliyorsa, serum kreatinin seviyesinin seri takibi yapılmalıdır. Akut böbrek yetmezliği boğulma vakalarında sıklıkla görülür ve bu nedenle böbrek fonksiyonlarının yakından izlenmesi önemlidir. Akut böbrek yetmezliğinin boğulmada sıklıkla meydana geldiği bilinmektedir ve genellikle hafif seyirli olmakla birlikte diyaliz gerektiren ciddi böbrek yetmezliği saptanan olgular da vardır.⁷  Suda boğulma olgularının izleminde sıklıkla santral venöz kateter tercih edilmektedir. Pulmoner arter kateterizasyonu kardiyak yönden stabil olmayan, çoklu inotropik ve vazoaktif ilaç gereksinimi olanlarda tercih edilebilmektedir.

Açıklama: 1 yaşın altındaki bebeklerin çoğu küvette boğulmaktadır. Bu yaş grubundaki diğer boğulmalar ise tuvaletlerde ve kovalarda meydana gelme eğilimindedir.³ 1-5 yaş arası çocuklarda boğulma en sık konut tipi yüzme havuzlarında gerçekleşir.⁴ Genç yetişkinler ise genellikle göletlerde, göllerde, nehirlerde ve okyanuslarda boğulmaktadır.

Açıklama: Suda boğulma olgularında, suyun akciğerlere aspirasyonu gaz değişimini ciddi şekilde bozar ve bu da akciğerlerin doğrudan etkilenmesine neden olur. 1-3 mL/kg kadar sıvı aspirasyonu, gaz değişiminin önemli ölçüde bozulmasına neden olabilir. Hiperosmolar olan tuzlu su, ozmotik gradyanı arttırır ve bu nedenle sıvıyı alveollere çekerek yüzey aktif maddeyi seyreltir. Protein bakımından zengin sıvı hızla alveollere ve pulmoner interstistiyuma sızar. Uyum azalır, alveolar-kapiller bazal membran doğrudan hasar görür ve şant meydana gelir. Bu durum ciddi hipoksinin hızlı bir şekilde gelişmesiyle sonuçlanır.^5,6,7,9  Hipoksi ve iskemik asidoz, boğulmanın diğer sistemler üzerindeki etkilerinin temel sebepleridir. Bu durumlar, hücresel hasara ve organ yetmezliğine yol açabilir. Suda boğulma vakalarında hipoksemi ve hipotermi, çeşitli kardiyak ritim bozukluklarına neden olabilir⁷. Suda boğulmadan kurtulan olgularda hastane yatışı sırasında en sık ölüm nedeni post-hipoksik ensefalopati tablosudur.¹⁰ Hipoksi ve iskemi periyodunun kısa olması veya hastanın hızla çekirdek hipotermi gelişen çok küçük bir çocuk olması pozitif prognostik değere sahip durumlardır.

Açıklama: Erkeklerin, kadınlara göre boğulma riski daha yüksektir. Bu durum, erkeklerin risk alma davranışlarına ve su sporlarına daha fazla katılmalarına bağlı olabilir. 1-4 yaş arası çocuklar en yüksek boğulma riski taşıyan gruptur.¹ Düşük sosyoekonomik statüye sahip kişiler ve kırsal bölgelerde yaşayanlar, su güvenliği eğitimi eksikliği ve güvenli yüzme alanlarına erişim eksikliği nedeniyle daha yüksek boğulma riski altındadır. Boğulma vakalarının çoğu deniz, göl ve nehir gibi açık sularda meydana gelirken, kapalı yüzme havuzlarında boğulma riskinin daha düşük olduğu bilinmektedir.²

Açıklama: Suda boğulma olgularında komplikasyon erken ve geç dönemde görülebileceğinden gözlem altında tutulması gerekir. Burada dikkat edilmesi gereken geç başlangıçlı dirençli bir pnömoni meydana gelebileceği ve bazı nörolojik defisitlerin 24 saat sonra da bulgu verebileceğidir. Bu nedenle boğulayazma olgularının 24 saat gözlem altında tutulması bir bilimsel standarttır.

Açıklama: Suda boğulma olgularının tedavisinde sürfaktanın rutin uygulamada yeri yoktur.⁸ Temel amaç hipoksemi ve asidozun derhal düzeltilmesidir. Hastalar derhal %100 oksijenle tedavi edilmelidir. Bu, kan oksijen seviyelerini artırarak hipoksemiyi düzeltir. Oksijen tedavisinin etkinliğini izlemek için sürekli nabız oksimetresi kullanılmalıdır. Kan gazı analizi, asidozun ve oksijen seviyelerinin değerlendirilmesine yardımcı olacaktır. Zayıf solunum eforu, şiddetli hipoksemi, ciddi asidoz veya belirgin solunum sıkıntısı olan hastalarda mekanik ventilasyon desteği düşünülmelidir. Entübasyon ve Pozitif Sonuçlu End-Expiratory Pressure (PEEP) gibi destekler, hava yollarının açık tutulmasına ve oksijen değişiminin iyileştirilmesine yardımcı olur. Eğer hasta %100 oksijen alırken hala dispne (nefes darlığı) yaşıyor veya oksijen satürasyonu düşükse, CPAP kullanılmalıdır. CPAP, hava yollarını açık tutarak solunumun desteklenmesine ve oksijenasyonun artırılmasına yardımcı olur.